Jego radość - nasza radość
'niewierny' Tomasz i jego 'niewierne' typy
pol czlowiek, pol kot, zwie sie Behemot.
2.06 - ragga/dancehall stylee stylee - Luka -Człowiek Gawron
Problem ze zmiana lokacji - taki maly bug i jego rozwiazanie
Kilka Myśli o zgromadzeniu i o jego upadku
Zobacz Jego prawdziwa twarz
Piostar i jego skany kuponów
Tomek_sl i jego typy:)...
Regulamin strony i jego interpretacja.
Tanit diary
CZŁOWIEK I JEGO PRZEZNACZENIEBy zrozumieć, co czeka człowieka po tamie stronie, musimy najpierw poznać istotę ludzi i ich przeznaczenie.
Człowiek stworzony jest na podobieństwo
Bóg rzekł: Uczyńmy człowieka na obraz nasz ... I stworzył Bóg człowieka na obraz swój: Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich (1 Mojż. 26,27).
W obu tych wersetach zapewnia Bóg czterokrotnie, że jako Stwórca powołał do życia człowieka i czterokrotnie powtarza nam, że uczynił go na Swoje podobieństwo (zobacz również 5,1 i 9.6).
Jeżeli nawet zewnętrzną istotę człowieka można porównać pod negatywnymi względami z istotą zwierzęcia (mamy na myśli anatomie porównawczą), to jednak jego osobowość jest całkiem innego rodzaju. Bóg dał nam:
ducha - który może wejść z Nim w kontakt
rozum - który umożliwia mu zrozumienie Jego dzieł i Jego objawień
sumienie - które prowadzi go na drogę zbawienia
wolę - która pozwala mu dokonać wyboru
zmysł artystyczny - by docenić prawdziwe piękno, i w końcu
serce - zdolne do miłowania swego Stwórcy.
Na pytanie: Dlaczego Bóg stworzył człowieka, moglibyśmy odpowiedzieć w następujący sposób: Bóg, który jest miłością, chciał odbicia Samego Siebie, istoty która byłaby w stanie odbierać Jego miłość i oddawała Mu ją. Pan przeniósł Swe stworzenie do ogrodu Eden, by być nim w ścisłym kontakcie: Grzech pierwszych ludzi zniszczył ten kontakt. Wszystkie wysiłki Zbawiciela skierowane zesłały na to, by odnowić ten kontakt przez krzyż, aby istniał on ostatecznie i na wieczność w niebie. Zaświaty nie są więc pewnego rodzaju brelokiem, który w najlepszym razie przyczepiamy do ziemskiego życia, by je kontynuować lub uzupełnić. Przeciwnie, wieczność jest celem, który określa całe nasze życie doczesne. Istotą, która wyszła spod ręki Boga i została stworzona na jego podobieństwo, i może tylko wrócić do Niego. Wróci się proch do ziemi, tak jak nim był, duch zaś wróci do Boga, który go dał (Kazn 12.7).
Człowiek jest żywą duszą
Człowiek jest przeznaczony przede wszystkim do życia! Gdy Bóg uczynił go z prochu ziemi, tchnął w nozdrza jego dech życia, wtedy stał się człowiek żywą duszą (lub: żywą istotą). Potem Bóg zasaadził pośrodku ogrodu Eden drzewo życia, dzięki któremu człowiek pewnego dnia miał otrzymać życie wieczne (1 Moj. 2,7.9; 9,22). Śmierć i potępienie nie były więc przeznaczone dla Adama. Dopiero na skutek jego grzechu pierworodnego spotkało go to. Gdyby nie popadł w grzech prawdopodobnie po pewnym czasie przeżytym w ogrodzie Eden mógłby skosztować z drzewa żywota i dzieliłby wtedy bezpośrednią społeczność z Bogiem. Przykład Enocha, który po życiu w kontakcie z Bogiem został zabrany do nieba bez zakosztowania śmierci, pokazuje nam jak ludzie przenoszeni byliby do nieba (1 Moi. 5.24. Hebr. 11.5).
Ciało, dusza i duch.
Tekst 1 Mojż 2,7 rozróżnia w człowieku:
- ciało, stworzone z prochu ziemi.
- dech (lub duch) życia, który dał mu Bóg.
- żywą duszę, jaką stał się on potem. Dwa inne miejsca w Świętej Biblii rozróżniają ten podział: Cały duch nasz i dusza i ciało niech będą zachowane bez nagany na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa (1 Tes. 5,23). Słowo Boże ... przenika aż do rozdzielenia duszy i ducha ... zdolne osądzić zamiary i myśli serca (Hebr. 4,12),
Łatwo jest zrozumieć rolę, jaką ma nasze ciało w obecnym życiu. Jako narzędzie naszej woli służy ono bardziej złu niż dobru. Gdy zostajemy odrodzeni, powinniśmy je ofiarować Bogu, ponieważ, jest świątynią Ducha Świętego (Rzym. 12,1; 1 Kor. 6,9). Paweł mówi, że nasze obecne ciało jest ..duchowe (w jeż greckim - psychiczne, 1 Kor. 15,44).
Jeżeli idzie o określenie dusza i duch, nie zawsze łatwo rozróżnić je w Piśmie Świętym. Zwróćmy uwagę najpierw jak różne znaczenie ma słowo dusza (w hebrajskim: nephesh w greckim: psyche).
A) Dusza jest żywym tchnieniem, początkiem życia.
1 Mojż 2,7: On tchnął w nozdrza jego dech życia. Wtedy stał się człowiek żywa dusz (istotą).
1 Mojż 9,4-5: Lecz nie będziecie jedli mięsa z dusz jego, to jest z krwią jego! będę też żądał krwi waszej ... będę jej żądał od każdego zwierzęcia. (Według tego również zwierzęta mają dusze, tzn. są żywe, a nie bez życia, jak martwe przedmioty).
3 Mojż 17,1 1: Gdyż życie ciała (dusza) jest we krwi ... krew jest przebłaganiem, gdyż życie (dusza) jest w niej. (To znaczy: krew jest podstawowym pierwiastkiem życia: kto przelewa krew człowieka, odbiera mu życie. Wystarczy, jeżeli do miejsca świętego przeniesiona zostaje krew, by zaświadczyć, że ofiarowane zostało życie zwierzęcia ofiarnego),
1 Król. 17,22: Wróciła dusza jego dziecka do niego i znowu ożyło (Chodzi tu nie o krew, która została przelana, lecz o żywce tchnienie).
Dz. Ap. 20,10: Paweł zszedł na dół przypadł doń ... i rzekł: Nie trwóżcie się jego dusza jest (ponownie) w nim.
B) Dusza w znaczeniu osoba, człowiek.
Sens ten pojawia się jasno w tekście pierwotnym:
2 Mojż 1,5: Wszystkich dusz pochodzących z lędźwi Jakuba było siedemdziesiąt
2 Mojż 12,4: Baranek paschalny powinien być wzięły według ilości dusz, (tzn. osób).
3 Mojż 4,2: Jeżeli dusza nieświadomie zgrzeszy ... (Zobacz również 2 Mojż 5,1-12)
3 Mojż 21,11: jest jeszcze bardziej charakterystyczna. Arcykapłan nie powinien przystąpić do zwłok żadnego martwego człowieka. Do żadnej martwej duszy (tłumaczenie dosłowne), chociaż mógł dotykać nieożywionych ciał (ciał nie posiadających duszy).
Podobny sens ma wypowiedź: miasto z dziesięcioma tysiącami dusz.
C) dusza jest nośnikiem uczucia 1 Mojż 34,3: Jego dusza (Luter tłumaczy: jego serce) przylgnęła do niej pokochał Dinę i czule się do niej odezwał (Luter tłumaczy: odezwał się do niej przyjacielsko; tutaj oba słowa: dusza i serce użyte zamiennie).
Psalm 42,3.6: Dusza moja pragnie Pana Czemu rozpaczasz, duszo moja i czemu drżysz we mnie?
Psalm 131.1-2: Panie, nie wywyższa się serce moje i nie są dumne oczy moje Zaiste, ucieszyłem i uspokoiłem mą dusze: jako dziecię odstawione od piersi u swej matki, tak we mnie spokojna jest dusza moja (Ponownie dusza i serce użyte są w tym samym sensie).
Łuk. 235: Miecz przemknie twoją dusze.
Mat. 26,38: Smętna jest dusza moja aż do śmierci.
D) Dusza - w niektórych miejscach w Biblii stawiana jest na równi z duchem.
Różni pisarze próbowali wyjaśnić różnice miedzy duszą a duchem w następujący sposób:
Dusza jest nośnikiem życia. Ożywia ona nasze ciało. Również człowiek nieodrodzony ma dusze. Jest ona siedliskiem uczuć rozumu, woli i ludzkich życzeń.
Duch natomiast jest częścią naszej istoty, która jest najwyżej i najbliżej Boga i może z Nimi wejść w kontakt. U nienawróconego grzesznika duch ten jest martwy. Podczas nowonarodzenia jest on rozbudzony przez działanie Ducha Świętego i ma zdolność nawiązania kontaktu z Bogiem. Duch człowieka staje się więc zbiornikiem nadnaturalnego życia i społeczności Bogiem. Duch przeżywa śmierć ciała i idzie do Boga. Następnie zamieszka w duchowym ciele, ciele zmartwychwstałym.
W naszej pobożności to, co pochodzi z duszy jest ludzkie i cielesne, np.: sentymentalne. religijne uczucia, osobiste życzenia, rozumowe pojmowanie wiecznej prawdy, niewyczerpana wola. Wszystko to pochodzi naszej własnej natury. Natomiast pobożność, która ma znaczenie przed Bogiem, mą swą siedzibę w naszej nowej naturze, w naszym odrodzonym duchu, który napełniony jest Duchem Świętym i jest zdolny żyć życiem nowym. Różnica między duszą a duchem jest interesując i sądzimy, w niektórych punktach odpowiada rzeczywistości. Lecz musimy również stwierdzić, że Pismo Święte, zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, często używane te słowa zamiennie:
Kazn. 12,7: wróci się proch (ciało) do ziemi ... duch zaś wróci do nogi, który go dał (Tu jest to duch, który przychodzi do drugiego świata i wróci do Boga).
Psalm 16,10: Bo nie zostaniesz duszy mojej otchłań nie dopuścisz by twój pobożny oglądał grób. (Piotr wyjaśnił że chodzi tu o prorocze słowo, które odnosi się do Jezusa Chrystusa, którego dusza nie pozostała w grobie i którego ciało zmartwychwstało. (Dz. Ap. 2,24-31). Psalmista i Apostoł mogliby równie dobrze mówić o duchu którego Jezus na krzyżu oddał w ręce swego Ojca (Mat. 27.50: Łuk. 2.,46)
Łuk. 1,46-47: ..Wielbi moją dusza Pana i rozradował się duch mój w Boga, Zbawicielu moim ... (Trudno rozpoznać tu różnice miedzy obydwoma określeniami).
Mat. 10,2: Nie bójcie się tych, który zabijają ciało, ale duszy zabić nie mogą. Dusza nie jest tu zwykłym ożywionym tchnieniem które zamiera wraz z ciałem. Wiele bardziej chodzi tu o, co określa się duchem, o niematerialną część naszej istoty, która przechodzi na drugi świat.
Dz. Ap. 7,59: Szczepan zawołał i powiedział: Panie Jezu przyjmij ducha mego.
Hebr. 12,23: W niebieskim Jeruzalem znajdują się duchy zbawionych sprawiedliwych.
Obj. 6,9. 10: Nic nie przeszkadza Janowi zobaczyć na drugim świecie duchy tych, którzy zostali zabici dla Słowa Bożego i dla świadectwa, które złożyli. I wołały one donośnym głosem...
Obj. 20,4: dusza tych, którzy zostali ścięci za to że składali świadectwo o Jezusie i głosili Słowo Boże.
Na koniec Paweł mówi o duszy jako duchowej części naszej istoty którą Bóg uświęca i zbawia na wieczność! Osiągniecie celu wiary mianowicie zbawienie dusze wasze uświęciliście przez posłuszeństwo prawdzie ... umiłujcie czystym sercem jedni drugich gorąco ... napominam was ... wstrzymajcie się od cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy ... ci, którzy cierpią według woli Bożej niech dobrze czyniąc powierzą wiernemu Stwórcy swoje dusze (1 Ptr. 1,9.22: 2.11: 4,19). Ten sam apostoł mówi również, że duchy bezbożnych są uwięzione (1 Ptr. 3.19).
Krótko mówiąc, wydaje nam się trudną rzeczą przeprowadzić wyraźnie różnice między duszą a duchem. Istotą rzeczy jest to, że stwierdzamy ważną i całkowicie jasną naukę Pismo Świętego, że pewna część naszej istoty jest duchowa i przeznaczona jest na poznanie Boga i przeżycie cielesnej śmierci.
Czy dusza jest nieśmiertelna
Opierając się na pewnych miejscach w Biblii zadajemy sobie pytanie czy dusza nie jest ostatecznie śmiertelna. Według Pawła tylko Bóg jest nieśmiertelny (1 Tym. 6.16). Człowiek jakoby nie miał prawa do nieśmiertelności. W innym miejscu Pismo Święte mówi: Każda dusza, która grzeszy, umrze (Ez 18,4). Miejsce z Ezech 18,4 wymaga szczególnego objaśnienia. Ciągle cytowane jest przez tych, którzy wierzą w unicestwienie duszy. Należy sądzić że nie tylko samo ciało, lecz również dusza grzesznika musi umrzeć. Lecz tekst ten podkreśla całkiem inna myśl. Widzieliśmy, że słowo dusza często używane jest w znaczeniu osoba. Dokładnie taki przypadek mamy tutaj Ezechiel w całym tym rozdziale mówi o wielostronnej odpowiedzialności rodziców i dzieci i podkreśla fakt, że każdy ojciec jak i syn, muszą odpokutować za swe własne grzechy. Oto wszystkie dusze: moje, zarówno dusza ojca, jak i syna są moimi. Każda dusza, tzn. osoba, która grzeszy, która odpowiedzialność ponosi, umrze (w. 4). Tekst ten nie mówi nic o losie grzesznika na drugim świecie. Zapłatą za grzech jest śmierć (Rzym. 6,23).
Tak jak umiera ciało - sądzą niektórzy - tak samo dusza zostanie zniszczona przez śmierć. A więc nie jest ona nieśmiertelna. Daleka od biblijnej nauka o nieśmiertelności duszy przypisywana jest pogańskim, przede wszystkim greckim wpływom. Według nauki kondycjonalistów (kondycjonalny - warunkowy), nieśmiertelność nasza zależy całkowicie od naszej wiary: śmiertelny człowiek jest tylko kandydatem do nieśmiertelności, a jego ..nieśmiertelność jest nawet celem zbawienia.
Życie bezbożnego - sięga wprawdzie poza grób, lecz jest tylko przemijające i ostatecznie wygaszone. Będziemy mówić jeszcze o kondycjonalizmie w naszych rozważaniach na temat Piekła Ognistego. Obecnie chcemy dać kilka wyjaśniających słów o nauce Greków, przede wszystkim Platona.
Grecy (jak wiele innych pogańskich ludów) wierzą w dalsze życie duszy, lecz nie w takim samym sensie jak ma to miejsce w Piśmie Świętym. Platon uważa materię za zło. Dusza powstała przed ciałem. gdyż jest z natury boska i nieśmiertelna. W zmysłowym ciele jest ona więźniem, obcym. Jej zbawienie polega na jej wyzwoleniu z tej cielesności. Gdy dusza całkowicie zostanie oczyszczona, żyje w wieczności bez ciała. Takie nauki są jawnym zaprzeczeniem biblijnych pojęć o zmartwychwstaniu ciała, które połączone jest z odrodzeniem duszy.
Z drugiej strony Biblia nie lekceważy materii. Nie mówi, że ciało samo w sobie jest złe. Jest ono przecież stworzone w doskonały sposób i może zostać uświęcone przez Ducha Świętego, który w nim mieszka. Poza tym dusza nie powstaje przed narodzeniem człowieka, ani sama nie jest boska. Historia dowodzi, że te nauki Platona wpłynęły na pewnych teologów i "ojców Kościoła". Nie przeniknęły one jednak do Nowego Testamentu. Odrzucając tą naukę, przyznajemy się do całkiem innego świadectwa objawienia.
Powróćmy do naszego pytania: Czy Biblia uczy o nieśmiertelności duszy? Wiedzieliśmy, że tylko Bóg ma nieśmiertelność, gdyż jest on źródłem życia. Całą Swoją Istotą jest tylko i wyłącznie życiem. On jest WIECZNY (Jan 1,4: 14.6; 1 Jan 5:20; Ps. 90.2). Lecz Paweł nie mówi, że tylko Bóg jest nieśmiertelny. On posiada nieśmiertelność i posługuje się nią jako darem, który jako Stwórca zapewnia swym stworzeniom. Teksty biblijne zdają się wyraźnie to potwierdzać.
Dalsza egzystencja, na drugim świecie, istnieje dla sprawiedliwych jak i niesprawiedliwych.
Jeśli chodzi o sprawiedliwych, możemy powołać się na Słowo Chrystusowe, które mówi, że wszyscy patriarchowie żyją, chociaż, opuścili ziemie przed setkami lub tysiącami lat. (Łuk. 20,37.38).
Co zaś tyczy niesprawiedliwych, żyją oni dalej w królestwie martwych (Iz. 14,9.10 i Ez. 32,21-32). Jezus uczy nas, że od chwili swej śmierci cierpią oni tam z pełna świadomością (Łuk. 16.19-31). Wszyscy bezbożni wyjdą z królestwa stanąć na sąd ostateczny i wieczną piekielną mękę (Obj. 20,12-15).
Ta dalsza egzystencja nie będzie miała końca ani dla jednych, ani dla drugich. Oczywiste jest, że życie wieczne wybranych będzie trwało zawsze. Dalej zobaczymy, że cierpienie i potępienie będzie trwało tak samo długo, gdyż jedni przejdą do życia wiecznego, drudzy na wieczne męczarnie (Mat. 25,46). W otchłani, która płonie ogniem i siarką, bezbożni będą dręczeni dzień i noc na wieki wieczne (Obj. 14.10.1 1: 20,10: 21).
Określenie “nieśmiertelność" odnosi się, zgodnie Pismem Świętym, tylko do zmartwychwstałego ciała, a nie do duszy. (zobacz 1 Kor. 15,53). Skażone ciało zostanie nie zniszczone i przemienione. Gdyż konieczne jest, aby stało się nieskażone i nieśmiertelne. Jeżeli również dusza zaznałaby “duchowej śmierci", to i tak nie przestanie istnieć, ani na tym, ani na drugim świecie. Będziemy mieć wystarczającą okazją aby to udowodnić.
Jako zachętę można dać następujący zarys:
Człowiek otrzymuje:
przy swych narodzinach - ze swoją duszą - egzystencję bez końca
przy swym odrodzeniu - ze swym duchem - życie wieczne
przy swym zmartwychwstaniu - ze swym ciałem - nieśmiertelność
Godne uwagi jest również to, że nigdy nie mówi się o nieśmiertelności aniołów. Są to duchy, które bez wątpienia stworzone i przeznaczone są do wiecznej egzystencji. Fakt, że Biblia nie nazywa ich nieśmiertelnymi aniołami, nie oznacza, że nie będą oni na drugim świecie żyć wiecznie.
Chociaż nieskruszeni grzesznicy przeznaczeni są do wiecznej egzystencji, nie mają oni prawdziwego życia które polega na żywej społeczności z Bogiem. A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś (Jan 17,3). “On Jezus Chrystus jest tym prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym (1 Jana 5,20). Już na ziemi bezbożny jest w stanie duchowej śmierci, jest on oddzielony od Boga i według Ef. 2,1 - martwy przez swe upadki i grzechy; za życia umarły według 1 Tym. 5,6. Podsumowując, język Biblii oznacza:
życie - egzystencje z Bogiem,
śmierć - egzystencje bez Boga.
Życie otrzymuje swoje znaczenie i szczęście od Boga, krynicy wszelkich dóbr. Śmierć polega na utracie miłości, radości i pokoju, które tylko Bóg daje. Wraz z Pismem Świętym możemy powiedzieć, że wierzący ma życie wieczne już tu na ziemi. Cieszy sil on niebem już tu na ziemi. Posiada on Boga w swoim sercu. zanim zostanie zjednoczony z Nim na zawsze tam w górze. Natomiast bezbożny już teraz, jest martwy (zobacz jeszcze 1 Jana 3,14.15). Już, teraz na ziemi wie coś o piekle, o którym Pan sporo mówi. W zaświatach bezbożny będzie znosić cały ból, jaki zawiera w sobie wieczne oddalenie od Boga.
Ponieważ Biblia nie wprowadza określenia nieśmiertelność duszy, nie używajmy go również. Lecz z, całą mocą możemy potwierdzić życie wieczne, do którego powołany jest człowiek, odbicie Boga. Vinet napisał: “Nie wierzę w nieśmiertelność duszy, lecz w nieprzerwaną egzystencję człowieka, który jest duchem, duszą i ciałem (Listy, tom IV, str. 77). Odnosi się to zarówno do sprawiedliwego, i do niesprawiedliwego, gdyż dla jednych i dla drugich istnieje zmartwychwstanie ciała (Jan 5,28-29)".
Rene Pache
źródło: Łaska i Pokój
za: http://chrzescijanie.info/doktryna/czip.htm
