"Nakuda" by Damian Bal

ďťż




	Tanit diary Niech Zyje Bal PrzedmieĹcie Dubieckie - SamorzÄdowe Przedszkole - PrzedmieĹ wolnoĹÄ 1500 PLN z okazji MĹ w RPA! Typy Kury Tetrahydrokso... konfiguracja routera - problem Defence of the Ancients cZEk It Hadaj typy zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl kuba791.keep.pl	Tanit diary "Nakuda" to próbna nazwa mojego opowiadania fantasy. Parę uwag na temat: 1. Nie uważam tego za "Jakie to nie jest świetne, cudne, nieprzebijalne i w ogóle miodzio" lecz wręcz PROSZĘ o krytykę popartą przykładami i wytyczonymi błędami bym mógł je naprawić i nauczyć się "jak nie powinienem pisać". 2. Tekst ten w poniższej treści zawiera wiele wątków humorystycznych (przynajmniej wg. mnie ) więc "powinno się" dać go przeczytać na luzie. ;p Oto więc "prolog" moich 4-roletnich wysiłków literackich Z czego "Fragmenty Legend" to takie lekkie majaczenie, więc piszcie czy w ogóle coś z tego rozumiecie. P Uwaga, jest to odnowiona wersja opowiadania zamieszczonego na forum jakiś czas temu. Cały tekst został przeredagowany i usprawniony, zapraszam wszystkich zainteresowanych do lektury. "NAKUDA" Damian "Dragu" Bal Wstęp: Fragmenty Legend. I. ..Mimo prób wszelakich nie dane mu było ujrzeć światła dziennego, a jedynie dźwięk, drganie na wietrze od pyłu drobin odbite, w echo i obraz chaosu zarazem dla umysłu ślepca obrócone... II. ..natomiast gdy otwarł demon obie swego oka powieki wzrokiem swym objął wtem świata najdalsze z ziem i mocy swej kresu zasięgnął na opętania moment i zagłębienia korzeni swych w umysł i ciało ofiary z dziecięcia mu złożonej, o jednym ze zmysłów przy poczęciu utraconym bez odzyskania wszelkiej nadziei... Prolog: Część 1. Ze ściany rozbitej na dwoje wypadały cegły zalegając w mroku, cichym echem sygnalizując miejsce swego pobytu. Mrok, przytulna, cicha pustka, czerń otulająca małą sylwetkę pośrodku komnaty. Jednak było to jedynie złudzenie utworzone przez słuch owej postaci, obraz wnet zburzony trzaskiem płomieni. Dopiero całkowicie powróciwszy do zmysłów wyraźnym stało się, iż pomieszczenie stoi w płomieniach, a po całym jego wnętrzu walają się porozrzucane kawałki gruzu ubogo zdobionych ścian oraz szczątki zmasakrowanych ludzkich zwłok, oczywiście jeśli można je jeszcze nazwać ludzkimi. Sposób, w jaki zostały zniekształcone nasuwa na myśl jakąś wielką bestię, potwora rozmiarów co najmniej kilkukrotnie większych niż ludzkie... Wzrok postaci z towarzyszącą jej przebudzeniu powolnością osiadał na kolejnych ocalałych mniej lub więcej w całości ciałach, po czym nagle zatrzymał się na drżącym w niewyobrażalnym cierpieniu żołnierzu, leżącym w bezkresnej kałuży jego własnej krwi wypływającej z jego nóg, jakby w zabawie urwanych przez duże.. Ogromne dziecko. Gdy postać spostrzegła, iż jest naga podniosła swe odzienie znalazłszy je częściowo podarte, rozrzucone nieopodal, w tym samym czasie niezdarnie podnosząc się z ziemi. Po chwili namysłu postać wstaje i zaczyna chwiejnie zbliżać się do konającego żołnierza. Żołnierz drgając ostatkiem sił odwraca się i spogląda za siebie, a jego oblicze zmienia się w maskę strachu - Ni.. nie zbliżaj się do mnie potworze! - wrzasnął starając się odepchnąć tym, co pozostało z jego kończyn. Mężczyzna bez namysłu rozpoznał wyłaniającą się zza sterty gruzu sylwetkę otoczoną podmuchami pyłu i kurzu, niczym poranną mgłą, sylwetkę chwiejnie zbliżającego się małego chłopca.. ***** Ciszę, w której zalegała skryta w mroku komnata, przerwał nagle odgłos kropli z pluskiem uderzającej w kałużę posoki. Kolejna kropla krwi powolnie spłynęła z brody beznogiego jeńca, na ustach którego malował się obraz mieszanego obrzydzenia ze strachem. Żołnierz ten wiedział, iż są to prawdopodobnie jego ostatnie chwile, gdy odkrztusił krwią jego głowa opadła zwiesiwszy się niemal bezwładnie na skrępowanym sznurami ciele. Kolejna kropla krwi rozprysła się w gęstej kałuży poszerzając ją na tyle by pochwyciła promień światła i oświetliła stojącą przed jeńcem niską postać, o twarzy ukrytej w cieniu workowatego kaptura. W uszach żołnierza zadrżał szept jego oprawcy, którego wargi skrzywione skrajnie szaleńczym uśmiechem po chwili rozjaśnił żar płomienia. Szyderczo uśmiechnięta postać szarpiąc więźnia za włosy niczym zepsutą zabawkę podniosła jego głowę tak, aby spotkały się ich spojrzenia. Z ust dręczyciela wydobył się szorstki, zupełnie nie pasujący do postury nastoletniego chłopca głos - Mówże.. nim stracę cierpliwość! - na te słowa więzień zapragnął ukazać swym spojrzeniem, że nie porzucił jeszcze swej dumy, jednak jęknięcie jakie z siebie po chwili wydał zburzyło cały, przywołany resztkami sił wizerunek. - Za.. bij.. mnie.. wreszcie.. - zaczął wolno nie porzucając swej dumy - ..i tak.. nic ze mnie nie wyciągniesz... - jednak chłopiec widząc, jak burzą się pod jego naciskiem resztki duszy jeńca, ledwo stłumił nieodpartą chęć wyśmiania go będąc przepełnionym satysfakcją - Jeśli chcesz szybko umrzeć odgryź sobie język bo jeśli nic nie powiesz, czeka Cię taki koniec.. - wyszeptał, po czym zbliżył płomień w tajemniczy sposób utrzymujący się nad powierzchnią jego lewej dłoni do twarzy jeńca, która powoli przeistoczyła się w wyraz potępieńczego strachu. Płomienny blask na przerażonej twarzy więźnia zgasł po chwili, jednak jego mina bynajmniej nie przedstawiała radosnego wyrazu, jedynie oczy jego popłynęły drżąco i niepewnie ku oczom prześladowcy. To było ostatnim co powstrzymywało młodzieńca od śmiechu, gdy to ujrzał, zaczął dławić się śmiechem. Jednak gdy już opanował się, rozbawionym głosem podjął przesłuchanie - Wiesz co? - zapytał - Dam Ci chwilę czasu do namysłu. - Na pstryknięcie palców rękaw prawej ręki chłopca podtrzymującej w tym momencie szyję jeńca w tajemniczy sposób zajął się żywym ogniem, z każdą chwilą płonął coraz to bliżej głowy ofiary. Szaleństwo żołnierza sięgało jednak zenitu, a wyrazu jego twarzy nie dało się już sklasyfikować jako normalnego. - Przestań! - pełen żałości wrzask niedoszłego strażnika rozbrzmiał echem w korytarzu, znajdującym się za otwartymi drzwiami małej izdebki, w której odbywały się tortury prowadzone przez małego, niepozornego chłopca o minie przedstawiającej teraz wyraźne zadowolenie, przynosząc na jego twarz bardziej obraz dziecka radosnego z powodu rozwiązanej łamigłówki, niż z rozbrojenia z wszelkich nadziei na wpół przytomnego więźnia. Szaleńczy uśmiech znika jak zdjęta maska - To jak zakończymy tę sprawę?.. - podjął - Czy będziesz już mówił? - oprawca niemal wykrzyczał połowę słów - ..Dobrze.. - odparł umierający mężczyzna dysząc nienaturalnie. Twarz chłopca ponownie zmieniła się nagle jak w kalejdoskopie, lecz tym razem ten zaczął promieniować powagą, niczym wielki, sędziwy mędrzec. Płomień znika w smudze czarnego dymu a na ręce chłopca nie pozostaje żaden ślad po oparzeniach a jedynie pierścień na jego palcu jaśnieje magmowym żarem, jeniec zauważa to lecz nie ma już siły by dziwić się owemu, niecodziennemu zjawisku. Tak też żołnierz zaczął mówić do chłopca, jego wzrok był już nieobecny, a gdy chłopiec zadał mu ostatnie pytanie mężczyzna padł bez życia. - Cholera.. - rzekł chłopak syknąwszy - Przesadziłem.. - gdy więzy opadły, oswobodzone ciało w nieładzie spoczęło na ziemi a młody kat złożył dłonie w modlitwie. *** Wokół pełno miejsc bez światła, wokół pełno ciał bez duszy.. Pojedynczy promyk światła opadł na wieko okutej łańcuchem kamiennej trumny, jednak po chwili zgasł przesłonięty karzełkowatą sylwetką, schodzącą po schodach. Niska postać stojąca już przy prowizorycznym ołtarzu, niespiesznie sięgała ręką w kierunku metalicznie połyskującej srebrnej kłódki. Kłódka niemalże natychmiast stopiła się w dłoni, niczym świeczka pod napierającym na nią strumieniem ognia, a łańcuchy dotąd czyniące otwarcie trumny niemożliwym, z brzękiem, posłusznie opadły na kamienną posadzkę. Po chwili oczekiwania na efekt swej wyczerpującej pracy zniecierpliwiony oswobodziciel sam otwarł już uwolnione spod ciężaru pozostałych łańcuchów wieko i rzekł - Powstań, za długo już spałeś.. - Z trumny wyłonił się rosły mężczyzna o licu bladym niczym księżyc odbity od niezmąconej tafli jeziora i o równie blado-srebrzystych włosach opadających pojedynczo na wieko odsunięte na tyle jedynie, by złamać ciężar krępacji ciasnego więzienia. Wyzwoliciel mężczyzny obrócił się momentalnie ku źródłu oślepiającego strumienia światła, które miast rozjaśnić pomieszczenie, nadawało otaczającemu je mrokowi jeszcze większą gęstość i nieustępliwość. Twarz jego wnet stała się wystarczająco wyraźna, by stwierdzić poważne obrażenia czaszki. Krew, która zabarwiła mu oko na różowawy kolor jakiś czas temu porzuciła swój upór i poddawszy się świeżemu powiewowi wiatru wędrującemu przez lochy, pozostawiła za sobą jedynie rudawą smugę ciągnącą się wzdłuż nosa chłopca. Pół jego twarzy okrywała gęsta grzywa zlepiona resztkami upartej, lepkiej substancji, a lewe poliko dzieliła blizna sięgająca od kącika szczęki, niemal do dolnej powieki, jednak blizna nosiła na sobie piętno czasu, a sądząc po wiekowości twarzy chłopca mógł ją nabyć we wczesnych latach swego dzieciństwa. Pod jego górną wargą widocznym stał się kieł, krótszy niż u wampira lecz dłuższy niż u ludzi i półbestii, bez wątpienia chłopak nie był zwykłym "humanoidem". Jego źrenica niemal emanowała zielenią sprawiającą wrażenie przeplatanej złotymi "kropelkami", a skóra miała bardziej żywy kolor niż u jego towarzysza. Siedzący jeszcze w trumnie towarzysz o bladym licu i włosach o srebrzystej barwie miał pociągłą twarz, choćby specjalnie dopasowaną szablonowo do reszty ciała, oraz dwa sztyletowate wystające z ust kły sugerujące wampirze pochodzenie, jednak jego szare źrenice wskazywały na to, iż nie jest pełnokrwistym wampirem lecz wampirem półkrwi. Chłopiec pomimo poważnego, niemal drwiącego wyrazu twarzy, pod nieczułą maską cały czas ukrywał jedynie trawiące go wątpliwości na temat tego, co wydarzyło się w czasie, gdy on sam był nieprzytomny - Hej, Al! - rzekł wreszcie - Wstawaj już! Mógłbyś mi łaskawie wytłumaczyć, co się tutaj stało? - pogonił niecierpliwie swego rozleniwionego towarzysza - Jak Ty to zrobiłeś? Jeśli dobrze pamiętam, to Cię przygwoździli, a pomimo tego na górze jest dosłownie krwawa łaźnia! - Mina chłopca złagodniała po tych słowach, bardziej wyrażając teraz troskę i obawy... bardziej.. jak u człowieka.. Al, jak nazwał swego towarzysza chłopiec, wyraźnie zaskoczony tym pytaniem zaczął swą odpowiedź od pogładzenia chłopca po głowie, jakby szukając czegoś, jednak ten natychmiast dał po sobie poznać, że nie lubi takich nader opiekuńczych odruchów odrzucając rękę towarzysza - Hej, co robisz? - syknął chłopak. Al po chwili namysłu uśmiechnął się drętwo, najwidoczniej zadowolony ze swej trafnej analizy - Znowu dostałeś po głowie i straciłeś przytomność? - powiedział stopniowo zniżając ton mężczyzna - M.. możliwe.. nic nie pamiętam.. Ale ty to nieźle musiałeś sobie radzić! Zostały same pogorzeliska, choćby przetoczyła się tam jakaś bestia! - oblicze chłopca wyrażało coraz bardziej szczery lecz wciąż skrywany podziw - Taa.. - zaczął ponownie srebrzystowłosy - Bestia.. żebyś wiedział.. - na twarzy wypytywanego półwampira ukazała się dziwna ekspresja, przypominająca raczej odrętwienie mięśni twarzy, niż jakąkolwiek normalną minę - Coś mówiłeś? - zapytał zaciekawiony tą miną chłopak - Ech, młokosie... Pamiętasz gdy kiedyś wspominałem ci o.. - zaczął znowu mężczyzna, jednak nie zdążył skończyć swej wypowiedzi - ..o bestii, która nas prześladuje? - przerwał mu chłopiec - Tak, pamiętam..- podjął zapewniając zrozumienie sytuacji - I niby mam uwierzyć w twoją bajkę, że zawsze gdy stracę przytomność, wychodzi z ukrycia by podwędzić nam najlepszy łup? Daruj sobie.. nie dla mnie takie bajki.. - napuszył się, po czym odwrócił plecami do towarzysza - A co byś mu zrobił, jakby to była prawda i spotkałbyś go na swojej drodze do skarbu? - powiedział półżartem mężczyzna - Czy to nie oczywiste? Nakopię mm... Nakopałbym mu, gdybym go tylko spotkał! - spuścił głowę świadom pomyłki, która go zdradziła - Hahah.. jednak mi wierzysz! - zadrwił półwampir - Dobra, dobra, idę załatwić strażników! - chłopak usiłował zmienić temat jednak mężczyzna zatrzymał go pochwyciwszy za ramię - Czekaj D. Ja to zrobię.. - powiedział, a w jego głosie było coś, co nie pozwalało się mu przeciwstawić, przynajmniej nie komuś z "niższej klasy". Chłopiec, choć z pewnym oporem, poddał swoje zamiary z własnej woli - Ech.. najlepsze kąski zawsze dla Ciebie? I ile razy Ci mówiłem, żebyś mnie tak nie nazywał? - chłopiec wydawał się być oburzony tym faktem lecz jego twarz wyraźnie zaprzeczyła temu przybierając rozbawiony wyraz - No już, przestań grymasić młokosie! Jestem głodny.. a oni wyglądają na "pożywnych".. - odrzekł mężczyzna znikając w cieniu nic więcej już nie mówiąc, nie musiał zresztą tego robić, gdyż jego uśmiech tuż przed zniknięciem, niczym zwierciadło całkowicie zdradzał jego zamiary. Straciwszy go z oczu chłopiec siadł na trumnie pogodziwszy się z odebraniem mu ofiary - Jak zwykle. Chociaż pokaż im co potrafisz nim zginą. - powiedział przyjmując wygodniejszą pozę - Jasna sprawa.. - powiedział głos z odległego cienia, na tyle cicho, by nie został wykryty przez swe niczego nieświadome ofiary. Dwaj mężczyźni niedbale objuczeni średniej wagi pancerzem, stojący przed wrotami budynku zdawali się być znudzeni swoimi obowiązkami na tyle, by zaczepiać niewiasty przemykające nieopodal o tej późnej już porze. Wyraźnie nietrzeźwym głosem zbereźną balladę zanucił do przechodzącej dziewczyny młodszy mężczyzna, widocznie niedoświadczony w tego typu sprawach, po czym został potraktowany jak powietrze. Mrok budynku nie budził w nich niepokoju, nie byli jednak świadomi, iż dokładnie w tym momencie spogląda na nich wzrok, który widzi wszystko nawet w taką ciemną noc jak ta. W głębi korytarza rozległ się głuchy łoskot kroków podkutych butów, lecz prędko przerodził się w szelest nim strażnicy byli w stanie zauważyć hałas. Młodszy, piegowaty mężczyzna po nieudanych podbojach, niemal już usypia stojąc oparty o ścianę. Starszy, brodaty najemnik, cały czas przemawia do młodego, poucza go, przekazuje swoją cenną wiedzę, jednak są to już jedynie pijackie przechwałki, a jego kompan już dawno radośnie bulgocząc coś jeszcze pod nosem w końcu zapadł w głęboki sen. Mężczyzna miał pewne doświadczenie. Jakimś cudem lub z woli łowcy, ucho tego zwykłego człowieka wyłapało przeciągły szmer. Wzdrygnął się, jednak wciąż nie dawał po sobie poznać, że coś zauważył. Ba! Oszukałby tym niejednego zawodowca w swym fachu. Jednak nie dowiemy się czy była to dusza prawdziwego żołnierza, czy jedynie pijackie otumanienie. Brodacz przegrywając z ciekawością podejrzliwie spojrzał w mrok za plecami współstróża. A już za młodu wszystkim pacholętom ich babki wpajają, że ciekawość jest pierwszym do piekła stopniem... *** Mężczyzna ni stąd ni zowąd zamarł w grymasie strachu, ostatnia przechodząca po placyku dziewuszka pewnie pomyślała, iż starzec ma omamy od gorzałki i skwitowała ten widok cichym chichotem, lecz rozbawienie tejże niewiasty przerodziłoby się w coś czego jeszcze nigdy najprawdopodobniej nie odczuła, gdyby tylko zajrzała wgłąb mroku złowieszczego dworku, którego ów mąż pilnował tak dzielnie. Mężczyzna trwał w bezruchu, a może był to paraliż strachu? Spoglądały nań szare, bezdenne ślepia przesłonięte pojedynczymi srebrzystymi włosami. Gdzieś w umyśle, niczym płomyk nadziei pośród nieprzeniknionego mroku, zatliła mu się myśl, by obudzić młodszego druha lecz zdaje sobie szybko sprawę z tego, iż nie jest w stanie wykrztusić z siebie nawet jednego słowa, ów płomyk nadziei gaśnie bezpowrotnie. Padający na strażnika paraliżujący zmysły wzrok niespodziewanie ustępuje, dając mężczyźnie trochę dystansu. Najemnik wciąż przerażony doskakuje nie tracąc czasu do młodszego mężczyzny, lecz ponownie zamiera w akompaniamencie świstu stali, tym razem nie ze strachu lecz z cierpienia.. Cierpienia, które trwało jedynie ułamek sekundy, niczym muśnięcie źdźbłem trawy.. Młodszy strażnik budzi się nagle podejmując larum, biedak myślał, że ktoś go opluł "z braku, jego mać szacunku", jednak spostrzegając, iż to co oblepia mu oczy to nie ślina staje jak wryty spoglądając na bladego druha - Hej! Co Ci jest?.. Co do licha? - młodzik milknie, gdy nagle na twarzy Starszego mężczyzny ukazuje się ukośna czerwona linia a obok w półmroku widać błysk opuszczanego kawałka stali. Oczy martwego już strażnika powędrowały ku górze eksponując swe białka. Gdy młodszy strażnik również podniósł wzrok spostrzegł, iż głowę mężczyzny trzyma dłoń w rękawicy, rękawicy bladordzawej od krwi. Twarz starszego wartownika rozwarła się wzdłuż czerwonej linii niczym pysk węża tuż przed schwytaniem swej zdobyczy, a jej dolna część wraz z resztą ciała leniwie opadła na ziemię w akompaniamencie brzęku pancerza. Z tego co kiedyś można było nazwać głową najpierw buchała, a po chwili poczęła spokojnie wypływać brunatna krew podrygując i pulsując radośnie, niczym sok z rozgniecionego owocu. Krople krwi starszego mężczyzny spłynęły po przerażonym obliczu jego druha. Wzrok młodego strażnika ponownie powędrował w górę zatrzymując się na bladym licu stojącego doń częściowo tyłem wampira, teraz zlizującego krew wyciekającą z górnej części rozpłatanej czaszki. Wtem spadł na niego ciężki wzrok szarej niczym popiół źrenicy skrytego w mroku oprawcy, a wartownik poczuł, że przepełnia go uczucie wręcz obezwładniającej bezsilności.. Uczucie, którego jeszcze nigdy nie doświadczył, którego nie mógł doświadczyć i przeżyć poznawszy je. Ręka trzymająca czaszkę opadła powoli, półwampir wyszedł z ciemności w świetle księżyca prezentując się w całej swej okazałości, dosunął swe ostrze do pochwy następnie spod płaszcza dobywając krasnoludzki rewolwer. Krwiopijca zamknął oczy, to wystarczyło, by strażnik wyzwolił się spod czaru w geście jego dobroci, a może raczej czystej ciekawości dał mu ostatnią szansę. Jednak strażnik ani myślał wyrazić chęć do ucieczki, tępym ruchem dobył miecza i jedyne co rzekł to - Giń! - wymierzywszy cios półtoraręcznym ostrzem w pierś wroga. Wampir gwałtownie otwarł oczy, niczym brutalnie wyrwany z błogiego snu na co miecz żołnierza, niczym kukiełka pociągnięta za sznurki zatrzymała się na żelaznym okuciu jego rękawicy - Jesteś odważny.. albo głupi. - Po minie strażnika wyraźnie widać było, iż zdążył porzucić wszelką nadzieję oraz chęć do walki. Z jego ślepi ział szaleńczy trans - Nie! Zostaw mnie! Oszczędź.. - w agonii i nacisku zimnej jak stal woli upuszcza miecz. Wampir niemal nie przejął się jednak wrzaskami ofiary, jego twarz wykrzywiła się jedynie miast dotychczasowego rozbawienia przywołując ekspresję przejmującego obrzydzenia - Jednak nie jest Ci dane kroczyć po tym świecie jako jeden z nas... Giń, a dusza twoja niech nie kłopocze żywych.. - ... Odgłos wystrzału rozległ się po okolicy niosąc ze sobą brunatną chmurę deszczu. Strażnik wykrwawiając się przez dziurę w napierśniku upadł na ziemię już bez słowa.. - Spoczywaj w pokoju.. - rzekł Wampir znikając w cieniach budynku, a po chwili również zwłoki jego ofiar zostają powoli wciągnięte w otchłań mroku pozostawiając za sobą jedynie ogromną smugę rozmazanej na kamiennej posadzce krwi. Po zaledwie kilku minutach ucztowania wampir wychodzi z budynku ze swym kompanem u boku. Młodzieniec wydawał się być niezmiernie rozbawiony całym zajściem - Ale sieczka, niedobrze się robi na sam widok. - rzekł rozcierając piętą kałużę krwi zgromadzoną pomiędzy kamiennymi blokami jednocześnie chichocząc radośnie - Tylko kto nam tą masakrę opłaci?.. Chodź, zleceniodawca nie może czekać.. - rzekł mężczyzna łapiąc się w obawie za głowę - Racja.. Racja... - przytaknął mu obojętnym tonem chłopak. ***** Przed zamożnym dworem, właściciel którego, musiał mieć niemałe dobra w swoim posiadaniu by to wszystko utrzymać, stał chłopak z grzywką okrywającą prawą połowę jego twarzy. Młodzik starał się wsłuchiwać w głos ptaków ignorując odgłosy wydobywające się z domostwa. - Co? - rozległo się nagle - Ty parszywy oszuście! Wiesz ile już jesteś mi winien? - Po wykrzywionej przeczuciem zagrożenia twarzy chłopca spłynęła kropla potu, a gdy ten usłyszał głośny trzask drzwi odruchowo przymknął oko. Al, który wyszedł z domostwa zdawał się aż kipieć złością, co bardziej niż zamartwiać zdawało się bawić młodego "D." - I co Al? Zapłacił? - zadrwił chłopiec - Dał kolejne zadanie.. Ale co z tego, skoro pewnie i tak znowu nie zapłaci! - wrzasnął rzucając młodzieńcowi sflaczałą sakiewkę - Idziemy Doragu! - na co chłopiec odpowiedział serdecznym śmiechem - Jasne! - Doragu zarzucił na ramię plecak, po czym obaj opuścili plac otoczony ogrodem egzotycznie ubarwionych róż. Koniec. Ciąg Dalszy w Rozdziale I. zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl rozszczep.opx.pl ďťż

Wszelkie Prawa ZastrzeĹźone! Tanit diary Design by SZABLONY.maniak.pl.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL

Tanit diary