ABORCJA: przykłady Biblijnego opisu przerwania ciąży
Lista uczestników!
Bony EA STORE na 50zł !
BWL > Seven Chapters: Pride
Assassin's Creed PL (2008) + Patch 1.02 + Poradnik
Wolna chata
29.05.2009 - Czarni Lodz Full Party - Oiom
Niemcy: hat trick Krzynówka
rog - the deep
typy na Åšrode
Tanit diary
PierworodnyW potocznym rozumieniu termin „pierworodny” (gr. prototokos, „pierwszy” i tikto „zrodziæ”) u¿ywany jest w odniesieniu do pierwszego potomka p³ci mêskiej (Mat. 1:25, £k. 2,7, Hbr. 11,28). W pe³niejszym znaczeniu uto¿samiany jest on z rang±, godno¶ci±, statusem, uprawnieniem i prymatem, nie maj±cymi ¶cis³ego zwi±zku z urodzeniem. W tym znaczeniu, uprawnienia uto¿samiane zwyczajowo z pierworodnym, przyznawane s± niezale¿nie od pierwszeñstwa urodzenia. Wyra¼nie przedstawiaj± to fragmenty, w których ten sens jest u¿yty.
W 5 Moj¿. 21:15-17 widzimy, i¿ mo¿liwym, aczkolwiek zabronionym, by³o uczynienie „pierworodnym” syna, który nie urodzi³ siê jako pierwszy. Kiedy mê¿czyzna posiada³ dwie ¿ony, jedn± „ulubion±” a drug± „nie lubian±” , a „pierworodnym bêdzie syn tej nie lubianej, to gdy bêdzie przydziela³ swoim synom dziedzictwo, nie mo¿e nadawaæ pierworodztwa synowi ulubionej z pominiêciem syna tej nie lubianej, który jest jego pierworodnym”. Przyczyna by³a jasna, „lecz uzna za pierworodnego syna tej nie lubianej, daj±c mu podwójnie ze wszystkiego, co posiada, gdy¿ on jest pierwocin± si³y jego, jemu przys³uguje prawo pierworodztwa”.
Jakub opisa³ swego pierworodnego Rubena jako „pocz±tek mojej si³y” oraz „pierwociny mojej si³y” - „Rubenie, ty jeste¶ pierworodnym moim, si³± moj± „i pierworodnym mêskiej mocy mojej, pierwszym co do godno¶ci, pierwszym co do potêgi” (1 Moj¿. 49,3). Por. ”Ruben, pierworodny Izraela” (2 Moj¿ 6,14). Z powodu swej niestabilno¶ci, Ruben utraci³ jednak prawo pierworództwa i przesz³o ono na Józefa. Prawo rz±dzenia nale¿a³o do pierworodnego, jako czê¶æ jego prawa przys³uguj±cego z urodzenia. Chocia¿ w³a¶nie Juda, który „by³ najpotê¿niejszym w gronie swoich braci”, osi±gn±³ prymat jako królewskie plemiê, jednak: „prawo pierworodztwa nale¿a³o do Józefa” (1 Kr.5:1,2). Por. 1 Moj¿. 48:9-20. 1 Kr. 26:10 opisuje inne przypadki, kiedy prymat i uprawnienia pierworodnego przesz³y na inn± osobê, której nie nale¿a³y siê one z racji urodzenia- „Szimri stoj±cy na czele, chocia¿ nie by³ pierworodnym, jednak jego ojciec postawi³ go na czele”.
Zgodnie z Bo¿ym zamiarem, naród izraelski mia³ wie¶æ prym po¶ród narodów ziemi- - „Moim synem pierworodnym jest Izrael. Mówiê do ciebie: Wypu¶æ syna mojego, aby mi s³u¿y³.” (2 Moj¿. 4: 22,23). W przysz³o¶ci, kiedy wejdzie w ¿ycie Nowe Przymierze, Izrael zostanie ponownie zgromadzony jako g³owa, „a nie ogon”, narodów. Bóg mówi o tym wydarzeniu jak równie¿ o tym, ¿e poprowadzi ich „drog± prost±, na której siê nie potkn±, gdy¿ jestem ojcem dla Izraela, a Efraim jest moim pierworodnym” (Jer. 31:9). Por. Zach. 9:10-12 („… W dwójnasób ci oddam” w. 12 – dzia³ pierworodnego).
W innych miejscach Pisma czytamy o „pierworodnym ¶mierci” (w wersji polskiej zamiast „pierworodny ¶mierci” czytamy: „¶miertelna choroba”- przyp. t³.), jej nadrzêdnej mocy (Job 18, 13) i „pierworodnym ubogich”, najubo¿szym (Iz. 14, 30); (w wersji polskiej – „nêdzarze”- przyp. t³.).
Okre¶lenie „zebranie pierworodnych” opisuje uprzywilejowan± pozycjê, jak± zajmuje Ko¶ció³ w swojej unikatowej relacji z Chrystusem. Jak twierdzi Sir Robert Anderson, „Hebrajczyków 12, 23 dowodzi, ¿e przyjê³o ono (okre¶lenie „pierworodny”) przeno¶ne, czy te¿ duchowe znaczenie, zasugerowane przez jego znaczenie powszednie, a jednocze¶nie zupe³nie je pomijaj±ce. Ka¿da osoba w opisanym tu zgromadzeniu odkupionych jest „pierworodnym”; okre¶lenie to jest wyra¼nie u¿yte w omawianym fragmencie jako tytu³ ¶wiadcz±cy o szczególnej godno¶ci i uprzywilejowaniu.
Zrozumienie tytu³u „pierworodny” jest niezbêdne przed przyst±pieniem do omawiania nowotestamentowych odniesieñ do Pana Jezusa Chrystusa. Poza powszednim u¿yciem tego terminu, które znajdujemy w Mat. 1:25 i £k. 2:7, pozosta³ych piêæ fragmentów z Nowego Testamentu odnosi siê do prymatu Chrystusa- Rz.8:29, Kol.1:15,18, Hbr.1:6, Obj. 1:5, Por. Jn.1:30 – dos³ownie „On by³ moim pierwszym protos.”.
Kolosan 1:13 mówi o „Synu Jego mi³o¶ci” (JDN) w kontek¶cie relacji Chrystusa wzglêdem Jego Ojca. Po tym nastêpuj± s³owa, „On jest obrazem Boga niewidzialnego” w.15. Jest On wiêc pe³nym, widocznym uosobieniem Ojca. Po trzecie, w. 15, „pierworodnym wszelkiego stworzenia”, opisuje relacjê, w jakiej znajduje siê On wzglêdem stworzenia. Jego prawo do prymatu jasno wyra¿a werset 16, „poniewa¿ w nim zosta³o stworzone wszystko, co jest na niebie i na ziemi, rzeczy widzialne i niewidzialne, czy to trony czy panowania, czy nadziemskie w³adze, czy zwierzchno¶ci; wszystko przez niego i dla niego zosta³o stworzone. On te¿ jest przed wszystkimi rzeczami i wszystko na nim jest ugruntowane” wersety 16, 17.
Jego prymat jako pierworodnego wynika (gr. hoti) z relacji wzglêdem wszelkiego stworzenia, jako jego Stwórcy. On jest pierworodnym (gr. prototokos) a nie pierwszym stworzonym (gr. prtoktistos). S³owo „wszystko” pojawia siê sze¶ciokrotnie w wersetach 16-20. Nale¿y zwróciæ baczn± uwagê na u¿yte tu przyimki, które wyja¶niaj± przyczynê Jego prymatu. Wszystko zosta³o stworzone „w” Nim, w.16. „W” Nim (gr. en) nie ma tu jedynie znaczenia instrumentalnego, aczkolwiek zawiera ideê instrumentalno¶ci. Wskazuje na umiejscowienie, uto¿samia akt stworzenia z jego sfer± i centrum. „W Nim, w sferze Jego osobowo¶ci, spoczywa stwórcza wola oraz stwórcza energia i w tej w³a¶nie sferze ma miejsce akt stworzenia. Stworzenie zale¿a³o wiêc od Niego” M.R. Vincent.
„Wszystko przez niego (gr.dia) i dla niego (gr. eis) zosta³o stworzone”, w. 16. Nastêpne dwa przyimki mówi± o Synu jako sprawcy w dziele stworzenia i okre¶lenia jego celu. W pierwszej czê¶ci tego wersetu jest On Stwórc±, Projektantem i Architektem, ¼ród³em stworzenia; tu natomiast jest On Stwórc±, czynnym Sprawc±, w którego zamy¶le zrodzi³y siê Przyczyna i Cel, „celem, jak równie¿ powodem.” Jak twierdzi W.E. Vine, atakuje to „Aleksandryjsk± filozofiê, zgodnie z któr± Chrystus, jako Logos, by³ biernym instrumentem. Prawda nauczana przez aposto³a jest natomiast taka, ¿e Syn by³ Sprawc± wspó³dzia³aj±cym ze swoim Ojcem”. Por . „dla którego i przez którego istnieje wszystko” (Hbr.2:10). W pierwszej czê¶ci tego wersetu, s³owa „zosta³o stworzone” wystêpuj± w aory¶cie, jako wydarzenie historyczne; tu natomiast u¿yty jest czas tera¼niejszy perfektywny (present perfect), mówi±cy o trwaj±cym rezultacie, „ trwaj±cej i obecnej relacji stworzenia wzglêdem Stwórcy”.
„On te¿ jest przed wszystkimi rzeczami” (Kol. 1:17). „On” jest tu akcentowane. On „jest” opisuje absolutne, ponadczasowe istnienie. Syn jest pierworodnym wszelkiego stworzenia, poniewa¿ „On jest przed wszystkimi rzeczami”. „Tak jak ‘obraz’ wskazuje na objawienie, tak ‘pierworodny’ wskazuje na wieczne istnienie przed wszystkim.” M.R. Vincent.
„I wszystko na nim jest ugruntowane” w.17. Syn nadaje stworzeniu jego spójno¶æ. On podtrzymuje wszystko, scala wszystko, utrzymuje stabilno¶æ i rozmach stworzenia, prowadz±c je w³a¶ciw± mu drog± do ostatecznego przeznaczenia (Job 38: 28-33).
„On tak¿e jest G³ow± Cia³a, Ko¶cio³a; On jest pocz±tkiem, pierworodnym z umar³ych, aby we wszystkim by³ pierwszy” w.18. Podobnie jak w wersecie 17, wyrazem akcentowanym jest tu „On”. „On tak¿e”, ta sam osoba, która jest G³ow± stworzenia, „jest” stanowczo „G³ow±” nowego stworzenia „Cia³a, Ko¶cio³a”. Znajdujemy tu razem ideê prymatu, bêd±cego podstaw± pierworództwa, jak i prawdê o Przywództwie. S³owa „ który jest” (w polskiej wersji „On jest”- przyp.t³) stanowi± wprowadzenie do wyjawienia przyczyny Jego prymatu w nowym stworzeniu i koresponduj± ze s³owem „poniewa¿” w wersecie 16. Jako „G³owa” zajmuje On pozycjê nadrzêdn± i przewodni±, gdy¿ to On jest Jego Za³o¿ycielem, Nadzoruj±cym i Podtrzymuj±cym. On „nie jest pocz±tkiem Ko¶cio³a, ale pocz±tkiem nowego ¿ycia, które trwa w ciele- w Ko¶ciele”.
„Pierworodny z umar³ych” w.18. Jest On pierworodnym z umar³ych dla tej samej przyczyny, dla której jest pierworodnym wszelkiego stworzenia, nale¿y tu jednak poczyniæ istotne rozró¿nienie. „Jest On pierworodnym z umar³ych jako, ¿e sam by³ umar³y. Nie jest On jednak pierworodnym wszelkiego stworzenia jako ¿e sam zosta³ stworzony”(Dwight). Werset ten wyja¶nia dlaczego jest On „pierworodnym” i ¬ród³em nowego ¿ycia, które Ko¶ció³, Cia³o bierze od Niego (1Kor. 15: 20-23).
Wyra¿enie porównywalne do tego z Kolosan 1:18, „Pierworodny (gr.ek) z umar³ych” znajdujemy w Objawieniu 1:5 – „Pierworodnym z umar³ych”. Znaczenie tych dwóch wyra¿eñ ró¿ni siê nieco od siebie. Pierworodny „z” (s³owo u¿yte w Kol.1:18- przyp, t³.) wskazuje na Jego wyj¶cie spo¶ród umar³ych. Zajmuje On tu naczeln± pozycjê jako ¿ywe ¬ród³o nowego ¿ycia, pobieranego od Niego przez Ko¶ció³. Pierworodny „z” umar³ych (mowa o s³owie u¿ytym w Obj. 1:5- przyp.t³.), mówi o Nim w relacji do umar³ych. Tu Jego naczelna pozycja polega na tym, ¿e jako jedyny z umar³ych powsta³, aby ju¿ nigdy wiêcej nie zaznaæ ¶mierci- „By³em umar³y, lecz oto ¿yjê na wielki wieków i mam klucze ¶mierci i piek³a” (Obj. 1:18).
„Aby we wszystkim by³ pierwszy”. Zauwa¿amy tu kolejne rozró¿nienie. On „jest” „we wszystkim pierwszy” jako „pierworodny wszelkiego stworzenia” ze wzglêdu na swoje absolutne i wieczne istnienie oraz bycie Stwórc±. On „sta³ siê” tym, który jest we wszystkim pierwszy” jako G³owa Cia³a, Ko¶cio³a w rezultacie swojego Wcielenia, Mêki i Zmartwychwstania.
Wersety te stanowi± nie tylko wyja¶nienie, okre¶laj± one tak¿e Boski Cel, “aby we wszystkim by³ pierwszy”. Stanowi to podsumowanie wszystkich poprzedzaj±cych wersetów pocz±wszy od wersetu 15.
“Posiadanie prymatu”(gr. proteuo), jest czasownikiem o znaczeniu byæ pierwszym (protos), najwy¿szym rang±. Nie pojawia siê on nigdzie wiêcej w Nowym Testamencie za wyj±tkiem zwi±zku wyrazowego mówi±cego o tym, aby mi³o¶æ górowa³a, gr. philoproteuo (3 Jn.9). Diofretes uwielbia³ zajmowaæ pierwsze miejsce, co z kolei doprowadzi³o go do “glêdzenia przeciwko” (w polskiej wersji „obmawiania”) aposto³owi Janowi i jego wspó³pracownikom “z³o¶liwymi s³owy”. „Glêdziæ” (gr.phluo) oznacza wzbieraæ lub wykipieæ. Opisuje mowê, która jest p³ynna, a jednocze¶nie pusta. Diofretesa nie zadowala³o jednak poprzestanie na tym. Odmawia³ przyjêcia aposto³a i jego wspó³pracowników i “zabrania³ to czyniæ tym, którzy chcieli ich przyj±æ, i usuwa³ ich ze zboru”.
Jeden z komentatorów opisuje swoje w³asne do¶wiadczenia zwi±zane z napisanym przez niego do czasopisma artyku³em po¶wiêconym charakterowi Diofretesa. Jak poinformowa³ go wydawca, dwudziestu piêciu diakonów powstrzyma³o tê publikacje, aby okazaæ sprzeciw wobec, w ich odczuciu, osobistego ataku na nich! (Robertson). Czy rozpoznajemy ziarno tej strasznej cechy w naszym w³asnych sercach? Czy jeste¶my gotowi sprzeciwiæ siê, kiedy jest ona widoczna u innych i wywiera destruktywny wp³yw na ¿ycie zgromadzenia? Jan napisa³ „który lubi odgrywaæ w¶ród nich kierownicz± rolê”. Przypuszczalnie Diofretes nie by³by w stanie wywieraæ tak destruktywnego wp³ywu bez wsparcia ze strony innych.
Bo¿ym celem jest, aby On we wszystkim zajmowa³ naczelne miejsce by móc kierunkowaæ i nadzorowaæ sprawy, bez ludzkiej ingerencji lub organizacji. Jest to centraln± kwesti± w nauczaniu aposto³a. Niezwykle wa¿nym w tych dniach by³o odparcie szatañskiego ataku na Osobê i dzie³o Chrystusa i ochronienie pozycji, która nale¿y siê wy³±cznie Jemu. Kwestia ta pozostawa³a ¼ród³em konfliktów w okresie Reformacji, byæ mo¿e nawet jeszcze bardziej w ci±gu dziewiêtnastego wieku, jak równie¿ w innych okresach Ko¶cio³a, a¿ do dnia dzisiejszego. Jest to ca³kiem zrozumia³e. Jedynie wtedy, gdy Chrystusowi daje siê nale¿ne Mu miejsce, Ko¶ció³ otrzymuje têtni±ce ¿yciem i darz±ce ¿yciem s³u¿by, które tylko On mo¿e zaopatrywaæ, aby wydawane by³o skuteczne ¶wiadectwo.
Boski cel zostanie jeszcze zrealizowany, zarówno w sferze niebiañskiej, jak i ziemskiej (Rzym.8:29; Hbr.l:6).
---
fragment ksi±¿ki: RUDGE (Michael A) The Alpha and the Omega. Brockworth, M.A. Rudge, 1995.
