Prace przy użyci materiałów niebezpiecznych
Przydatne materiały na politologię :)
Materiały niebezpieczne
Gliwice : Wybuchły stu kilowe bomby.
WYBUCHY W PRACY CHEMIKA
Skrypt dotyczacy Sklepu
Oficjalne sterowniki NVIDIA GeForce 190.38 z certyfikatem WH
Harrah's Entertainment & Everest Poker UjawniajÄ ...
[crazyman.pl]DPI-v1.0 Skrypt hostingu obrazĂłw
Taka ciekawostka....
Tanit diary
Materiały wybuchowe różnią się od siebie znacznie składem chemicznym i właściwościami fizyko - chemicznymi lub wybuchowymi. Z uwagi na to dzielimy je na wybuchowe związki chemiczne i wybuchowe mieszaniny.Wybuchowe związki chemiczne są dosyć nie stabilnymi związkami chemicznymi, które pod wpływem bodźców zewnętrznych są zdolne do szybkich przemian egzotermicznych. Podczas tych przemian dochodzi do zupełnego zniszczenia wiązań wewnątrz cząsteczkowych. Wybuchowe związki chemiczne posiadają atomy tlenu co umożliwia im całkowite lub częściowe spalanie wewnętrzne.
Mieszaniny wybuchowe są to układy przynajmniej dwóch składników chemicznie ze sobą nie związanych. Jeden z nich posiada dużo tlenu drugi będący paliwem nie posiada go lub tak mało że nie wystarcza do pełnego wewnętrznego spalenia. Mieszaniny wybuchowe występują w układach, gazowych, ciekłych, stałych i heterogennych. Mieszaniny gazowe nie znajdują większego zastosowania, z uwagi na małe ilości wydzielanej energii w trakcie wybuchu w przeliczeniu na jednostkę objętości. Stałe mieszaniny wybuchowe są rozpowszechnione w technice wojskowej i cywilnej.
Ze względu na swój charakter swych zastosowań materiały wybuchowe dzielimy na grupy:
- materiały wybuchowe inicjujące
- materiały wybuchowe kruszące
- materiały wybuchowe miotające czyli prochy
- mieszaniny pirotechniczne
Inicjujące materiały wybuchowe są najbardziej niebezpiecznymi materiałami. Przy pracy z nimi wymagana jest nadzwyczajna ostrożność. Słabe uderzenie płomień czy iskra może oprowadzić do detonacji ładunku. W praktycznych zastosowaniach ( spłonki ), znajdując się w cienkościennych metalowych tulejach, pozostaje bardzo niebezpieczne. W typowej spłonce znajduje się tylko jeden gram inicjującego materiału wybuchowego. Ilość ta w przypadku wybuchnięcia spłonki w ręku starczy do wywołania silnych okaleczeń. Inicjujące materiały wybuchowe stosowane w urządzeniach do pobudzania, powinny powodować stateczną detonacje w odległości rzędu kilku milimetrów i mniejsze od miejsca oddziaływania płomienia. Tylko nieliczne z nich posiadają właściwości posiadają własności dopuszczające je do szerszych zastosowań. Przedstawicielami tej grupy są: azydek ołowiu, piorunian rtęci i trójnitroezorcynian ołowiu.
Kruszące materiały wybuchowe jest trudniej pobudzić do przemiany wybuchowej niż inicjujące. Są one bardziej bezpieczne w stosowaniu. W związku ze specyfiką zastosowań są wytwarzane w dużo większych ilościach. Pobudzenie większości materiałów kruszących może być spowodowane mechanicznym uderzeniem. Podstawowym mechanizmem ich rozpadu jest detonacja. Są one używane do działań wojskowych ( granaty, pociski artyleryjskie ) jak i cywilnych ( górnictwo, wiertnictwo, rozbiórka domów ). Materiałami wybuchowymi należącymi do tej grupy są: TNT, TNB, dynamit, heksogen, kwas pikrynowy.
Jako miotające materiały wybuchowe czyli prochy stosowane są mieszaniny , do których zaliczamy proch czarny, dużą liczbę stałych paliw rakietowych mieszanych, opartych na nadchloranie potasu i żywicy syntetycznej oraz prochy bez dymne jednorodne. Mieszanki tej grupy stosowane są głównie w celu napędzania ciał. Podstawową formą ich przemiany wybuchowej jest szybkie spalanie.
Mieszaniny pirotechniczne są mechanicznymi mieszaninami nie organicznych utleniaczy z organicznymi i metalicznymi paliwami oraz dodatkami wiążącymi czyli lepiszami. Mogą być zaliczane do materiałów wybuchowych gdyż w pewnych warunkach wybuchają i są stosunkowo wrażliwe na działanie czynników zewnętrznych. Podstawą ich mechanizmu przemiany wybuchowej jest spalanie. Najważniejszymi cechami charakteryzującymi właściwości materiałów wybuchowych są:
- efektywność wybuchu
- bezpieczeństwo posługiwania się
- bezpieczny okres przechowywania
- wrażliwość na bodźce pobudzania i stabilność detonacji
Efektywność wybuchu oznacza zdolność materiału wybuchowego do wykonywania wykonania określonej ilości pracy w danych warunkach. Jak wiemy, istnieje wiele materiałów wybuchowych o różnych charakterystykach. Dlatego trudno sformułować kryterium jedynie oceny ilości możliwej do wykonania pracy, uwzględniając różne charakterystyki. W czasie wybuchu mamy do czynienia z oddziaływaniem czynników wybuchu na przedmioty bez pośrednio przylegające do materiału wybuchowego lub znajdujące się w pewnej odległości od niego. Powoduje to różny charakter oddziaływania wybuchu na przedmiot. Stąd też wzięło się wyróżnienie burzących i kruszących zdolności materiału wybuchowego.
Krusznością materiału wybuchowego nazywamy jego zdolność do kruszenia przylegającego do ładunku ośrodka. Zależy ona w dużej mierze od szybkości przemiany wybuchowej. Większa prędkość detonacji powoduje silniejsze działanie kruszące ładunku. Jest tak np. przy rozdrabnianiu spoistych twardych skał, w których prędkość fali uderzeniowej osiąga dużą prędkość. Jest to konieczne, gdy decydującą rolę w wytwarzaniu naprężeń rozciągających odgrywa uderzenie.
Burzące działanie wybuchu polega na tym, że w odległości wielu metrów od miejsca ulokowania silnego ładunku detonacyjnego zarysowują się ściany budynków, przewracają drzewa, wylatują szyby w oknach. Zdolność do wykonania tego typu pracy nie zależy od prędkości detonacji, lecz głównie od energii wybuchu.
W celu porównania efektywności wybuchu niemiecki uczony Trauzl zaproponował stosowanie cylindrycznego bloku ołowianego, w którym jest zrobiony standardowy otwór. W otwór jest wprowadzana określona ilość badanego materiału wybuchowego, a następnie detonowana. Po detonacji produkty wybuchu cisną na ścianki powiększając objętość wolnej przestrzeni w bloku. Objętość ta jest porównawczą miarą efektywności wybuchu, która dla współczesnych związków wynosi 240 - 270 cm3.
Bezpieczeństwo posługiwania się związkiem wybuchowym jest jednym z bardzo ważnych wymogów. Osoby pracujące z materiałami wybuchowymi powinni swą pracę wykonywać bez zagrożenia. Materiał wybuchowy powinien posiadać bezpieczny okres przechowywania. Powietrze, wilgoć, chłód, promienie słoneczne oraz czas nieustannie oddziałują na materiał wybuchowy i zmieniają jego właściwości. Materiały że latynizowane starzeją się, z dynamitów wycieka nitrogliceryna, saletra amonowa i proch zawilgacają się. Jeszcze bardziej niebezpieczne jest przechowywanie prochu bezdymnego, który zdolny jest do samodzielnego rozkładu zwłaszcza przy wyższych temperaturach. Bezpieczny kwas pikrynowy przechowywany w metalowym pojemniku wytwarza niebezpieczne sole, zdolne do wybuchu od najmniejszego dotknięcia.
Zwykle materiał wybuchowy pobudzany jest za pomocą spłonek i zapalników, w celu pobudzenia mało wrażliwych materiałów wybuchowych wymagany jest silniejszy bodziec pobudzenia. Materiał wybuchowy posiada pewną zdolność pobudzenia detonacji danego ładunku przez wybuch innego ładunku. Podczas prac wybuchowych ładunek pirotechniczny ma kontakt z wodą. Obecne materiały wybuchowe posiadają odporność na działanie wody. Taką odporność posiadają np. plastyczne materiały wybuchowe, podobnie zachowują się materiały pirotechniczne dobrze sprasowane.
